OVER THE CLOUD...
สายการบินโคเรียนแอร์ไลน์ เที่ยวบิน KE 660 คือเที่ยวบินแรกในชีวิตเราค่ะ ออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิตอนตี 2 ใช้เวลาิบินประมาณ 6 ชั่วโมงก็ถึงที่หมายแรก นั่นคือ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้ แต่ที่นี่ เรามีเวลานั่งพักเล่นอยู่ที่นั่งรถขึ้นเครื่องไม่นานเท่าไหร่ เพราะโชคดีที่ได้เที่ยวบินที่แวะเปลี่ยนเครื่องไม่นาน ประมาณชั่วโมงนึงเห็นจะได้ (เห็นเพื่อนๆหลายคนต้องแวะกันนาน 12-13 ชั่วโมงล่้ะเหนื่อยแทนเลย)
ที่สนามบินอินชอนมี wifi ให้เล่นฟรี ก็เอาซะหน่อย หยิบมือถือขึ้นมาอัพสเตตัสเฟสบุ๊คบอกให้โลกรู้ว่า "กรูอยู่เกาหลีแล้วเว๊ยยยย" อากาศที่เกาหลีเวลานั้น ดูจากกระจกที่เป็นฝ้า ละอองน้ำเกาะเต็มไปหมดก็พอจะรู้ได้ว่า หนาวแน่ๆ ได้แต่คิดในใจ เกาหลียังหนาวขนาดนี้เมกามันจะหนาวขนาดไหนว่ะเนี่ย??
นอเล่าย้อนไประหว่างการเดินทางมาแวะที่เกาหลี โชคดีที่บินดึกมากกก พอขึ้นเครื่องปุ๊บก็สลบปั๊บ เที่ยวบินนี้ค่อนข้างมีผู้โดยสารที่เป็นคนไทยเยอะมากกกก แอร์โฮสเตสส่วนใหญ่จึงเป็นคนไทย สื่อสารกันง่าย ขออะไรก็ง่าย อิอิ บนเครื่องบินมีหมอนสีเหลืองใบเล็กๆกับผ้าห่มสีม่วงมีโลโก้ Korean Airline ไว้ให้บริการ มีรองเท้าสลิปเปอร์ ชุดยาสีฟันแปรงสีฟันใส่ไว้ในกระเป๋าเล็กๆ (ซึ่งกลายมาเป็นกระเป๋าใส่เครื่องสำอางในภายหลังได้) อาหารที่ให้บริการบนเครื่องถือว่า "เฉยๆ" คือกินแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอร่อยและประทับใจ แล้วเป็นไฟล์ทดึกด้วยก็เลยไม่ได้เสิร์ฟอาหารเท่าไหร่ แต่เราชอบขอน้ำสัปรดกับน้ำส้มนะอร่อยดี...
หลังจากแวะเปลี่ยนเครื่องที่เกาหลี จากนี้ไปจะเป็นการบินจริง (ที่ผ่านมาคือซ้อม 555) 13 ชั่วโมงกว่าๆจากอินชอนบินตรงถึง JFK! ด้วยเที่ยวบิน KE081 เป็นลำใหญ่กว่าลำก่อน ที่นั่งจะแบ่งเป็น 3*4*3 เราได้นั่งติดหน้าต่างอีกแล้ว เย้ๆ ตรงกลางคือเพื่อนสาวของเรา ส่วนติดทางเดินคือผู้ชายเกาหลีตัวไม่ใหญ่มากคนนึง เนื่องจากเี่ราได้นอนเอาแรงเต็มอิ่มมา 6 ชั่วโมงแล้ว ไฟล์ทนี้เลยออกอาการคึกคักกันทีเดียว ทั้งดูหนัง ฟังเพลง เดี๋ยวขอน้ำ ขอหนม เรียกว่าเอาคุ้มอ่ะ...แต่ก็นะ การนั่งเฉยๆอยู่กับที่ 13 ชั่วโมง เหน็บจะกินทั้งร่างค่ะ แต่ดีหน่อยตรงที่บินช่วงเช้า อาหารก็จัดเต็ม 3 มื้อ เช้า สาย บ่าย ของว่างอีก กินๆนอนๆอยู่อย่างนั้นแหละั
มีเรื่องฮาๆก็คือ อย่างที่บอกว่าที่นั่งมันเป็น 3*4*3 เวลาจะออกไปเข้าห้องน้ำเนี่ย ลำบากมากกก ยิ่งถ้าคนปวดบ่อยๆยิ่งลำบาก เพราะบางทีคนที่นั่งด้านนอกสุดเค้าก็หลับอยู่ ถ้าเราปวดเราก็ต้องปลุกเค้าอ่ะ...==" แล้วเจ้าเพื่อนตัวดีของเราดันเป็นคนปวดบ่อยมากกก รอบแรกปวดออกไปเข้าห้องน้ำผู้ชายเกาหลีเค้าก็นั่งลงมาทีเดิม คงกะว่าไปนานเฮียแกก็กลับ ทีนี้เพื่อนเรามันไปปวดเบามันก็กลับมาเร็ว ก็มาปลุกเค้าอีก ทีนี้อีกรอบนึงมันปวดหนัก...มันก็ปลุกเค้าอีก แต่รอบนี้เค้าไม่นั่งลงเว๊ยเฮ๊ย กลับยืนรอ รอ รอ นานมากกก รอจนกว่าเพื่อนเราจะออกมาอ่ะ ถึงจะยอมนั่ง เราก็ขำใหญ่ ทีตอนไปขี้* แม่งเสือกรอเนอะ แถมยังทำหน้างงว่าอีเด็กไทยสองคนนี้มันขำอะไรกันว๊าาา (ขำมึงแหละ!)...
จากนั้น พนักงานเค้าก็จะเสิร์ฟอาหาร ซึ่งมือนี้มีเนื้อกับไก่และอาหารเกาหลี เราสบายมากกคือกินได้หมด พอเค้าจะเสิร์ฟมาถึงที่เรา ไอ้เกาหลีเลือกไก่ เราเลือกเนื้อ เพื่อนเรามันดันคิดช้า พอจะอ้าปากบอกว่าไก่ พนักงานก็ทำหน้าแหยๆแล้วบอกว่า "ไก่ที่คุณผู้ชายคนนั้นเอาไป (ไอ้เกาหลีนั่นแหละ) คือกล่องสุดท้าย.....แล้ว ตอนนี้เหลือแค่เนื้อกับอาหารเกาหลีค่ะ" เท่านั้นแหละ ถึงกับอึ้ง เพราะเพื่อนเราไม่กินเนื้อ และกินอาหารเกาหลีไม่เป็น! เราก็งอแงกับแอร์กันใหญ่ว่าแล้วจะทำไงล่ะ บลา บลา บลา ตัดภาพไปที่ ไอ้เกาหลีคนนั้น เค้ากำลังแกะแคะฟอล์ยที่มันห่ออาหารออก แล้วก็จิ้มแครอทขึ้นมากิน แล้วเหมือนเค้าจะได้ยินอะไรสักอย่างพาดพิงถึงเค้า ก็เลยเงยหน้ามองมาทางเรา เท่านั้นแหละ เจอสายตาอ้อนวอนของทั้งเรา เพื่อน และแอร์โฮสเตส 3 สาว(สวย)มองอย่างลึกซึ้ง เค้าก็ทำหน้าแบบงงๆ ชี้ๆมาที่อาหาร จากนั้นแอร์เกาหลีก็พูดอะไรเป็นภาษาเกาหลีใส่กัน โช้งเช้งๆ สุดท้ายไอ้เกาหลีที่ีตอนหลังกลายเป็นสุดหล่อของพวกเราก็ยกถาดอาหารของตัวเองยื่นมาให้เพื่อนเรา ส่วนตัวเองก็เปลี่ยนเป็นอารหารเกาหลีแทน โอ้ววววว น้ำใจคนเกาหลีช่างงดงามจริงๆ (ประทับใจอยู่ประมาณ 10 นาทีตอนกินข้าว)
หลังจากจบศึกชิงไก่กันไปก็ดูเหมือนว่าเพื่อนเรากับเกาหลีคนนั้นดูจะเป็นมิตรกันมากขึ้น ยิ้มแย้มพูดคุยกระหนุงกระหนิง ถือว่าได้เมคเฟรนด์ตอนเดินทางเพิ่ม 1 คนล่ะ :)
13 ชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนโกหก (ชาไปทั่งร่าง)
และแล้ว เรากับเพื่อนสาวก็เดินทางมาจนถึงจนได้ ที่นี่สนามบินนานาชาติ JFK, นิวยอร์ค!!! ตื่นเต้นๆๆๆ บอกตรงๆว่าตื่นเต้นมากกกจริงๆ ถึงแล้วเว๊ยๆๆ วู้หู้วๆๆ แต่เดี๋็ยวก่อนเรายังต้องผ่านศึกปะทะฝีปากกับ ตม. อเมริกาที่ได้ชื่อว่า โหด โคตรโหด มหาโหดอีก! หลังจากดีใจกลายเป็นขาสั่น ถ้ามันตรวจเจอว่าเราขนน้ำพริกนรกกับน้ำปลาเข้าประเทศมัน มันจะส่งเรากลับมั๊ย? หรือเราจะโดนค้นกระเป๋ารึ๊ป่าว หรือถ้ามันถามแล้วเราตอบไม่ได้ อ๊ากกก ไม่อยากจะคิดด ม่ายยยยยยยยย
ติดตามตอนต่อไป...
ปล. ขนมถั่วคลุกเกลือน้ำตาลที่แจกบนเครื่องอร่อยมากกกก กินไปเยอะมากก เห็นว่าผลิตที่อเมริกา ยี่ห้อก็อเมริกา แต่ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ฮือออออออออออออออออ :(
ที่สนามบินอินชอนมี wifi ให้เล่นฟรี ก็เอาซะหน่อย หยิบมือถือขึ้นมาอัพสเตตัสเฟสบุ๊คบอกให้โลกรู้ว่า "กรูอยู่เกาหลีแล้วเว๊ยยยย" อากาศที่เกาหลีเวลานั้น ดูจากกระจกที่เป็นฝ้า ละอองน้ำเกาะเต็มไปหมดก็พอจะรู้ได้ว่า หนาวแน่ๆ ได้แต่คิดในใจ เกาหลียังหนาวขนาดนี้เมกามันจะหนาวขนาดไหนว่ะเนี่ย??
นอเล่าย้อนไประหว่างการเดินทางมาแวะที่เกาหลี โชคดีที่บินดึกมากกก พอขึ้นเครื่องปุ๊บก็สลบปั๊บ เที่ยวบินนี้ค่อนข้างมีผู้โดยสารที่เป็นคนไทยเยอะมากกกก แอร์โฮสเตสส่วนใหญ่จึงเป็นคนไทย สื่อสารกันง่าย ขออะไรก็ง่าย อิอิ บนเครื่องบินมีหมอนสีเหลืองใบเล็กๆกับผ้าห่มสีม่วงมีโลโก้ Korean Airline ไว้ให้บริการ มีรองเท้าสลิปเปอร์ ชุดยาสีฟันแปรงสีฟันใส่ไว้ในกระเป๋าเล็กๆ (ซึ่งกลายมาเป็นกระเป๋าใส่เครื่องสำอางในภายหลังได้) อาหารที่ให้บริการบนเครื่องถือว่า "เฉยๆ" คือกินแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอร่อยและประทับใจ แล้วเป็นไฟล์ทดึกด้วยก็เลยไม่ได้เสิร์ฟอาหารเท่าไหร่ แต่เราชอบขอน้ำสัปรดกับน้ำส้มนะอร่อยดี...
หลังจากแวะเปลี่ยนเครื่องที่เกาหลี จากนี้ไปจะเป็นการบินจริง (ที่ผ่านมาคือซ้อม 555) 13 ชั่วโมงกว่าๆจากอินชอนบินตรงถึง JFK! ด้วยเที่ยวบิน KE081 เป็นลำใหญ่กว่าลำก่อน ที่นั่งจะแบ่งเป็น 3*4*3 เราได้นั่งติดหน้าต่างอีกแล้ว เย้ๆ ตรงกลางคือเพื่อนสาวของเรา ส่วนติดทางเดินคือผู้ชายเกาหลีตัวไม่ใหญ่มากคนนึง เนื่องจากเี่ราได้นอนเอาแรงเต็มอิ่มมา 6 ชั่วโมงแล้ว ไฟล์ทนี้เลยออกอาการคึกคักกันทีเดียว ทั้งดูหนัง ฟังเพลง เดี๋ยวขอน้ำ ขอหนม เรียกว่าเอาคุ้มอ่ะ...แต่ก็นะ การนั่งเฉยๆอยู่กับที่ 13 ชั่วโมง เหน็บจะกินทั้งร่างค่ะ แต่ดีหน่อยตรงที่บินช่วงเช้า อาหารก็จัดเต็ม 3 มื้อ เช้า สาย บ่าย ของว่างอีก กินๆนอนๆอยู่อย่างนั้นแหละั
มีเรื่องฮาๆก็คือ อย่างที่บอกว่าที่นั่งมันเป็น 3*4*3 เวลาจะออกไปเข้าห้องน้ำเนี่ย ลำบากมากกก ยิ่งถ้าคนปวดบ่อยๆยิ่งลำบาก เพราะบางทีคนที่นั่งด้านนอกสุดเค้าก็หลับอยู่ ถ้าเราปวดเราก็ต้องปลุกเค้าอ่ะ...==" แล้วเจ้าเพื่อนตัวดีของเราดันเป็นคนปวดบ่อยมากกก รอบแรกปวดออกไปเข้าห้องน้ำผู้ชายเกาหลีเค้าก็นั่งลงมาทีเดิม คงกะว่าไปนานเฮียแกก็กลับ ทีนี้เพื่อนเรามันไปปวดเบามันก็กลับมาเร็ว ก็มาปลุกเค้าอีก ทีนี้อีกรอบนึงมันปวดหนัก...มันก็ปลุกเค้าอีก แต่รอบนี้เค้าไม่นั่งลงเว๊ยเฮ๊ย กลับยืนรอ รอ รอ นานมากกก รอจนกว่าเพื่อนเราจะออกมาอ่ะ ถึงจะยอมนั่ง เราก็ขำใหญ่ ทีตอนไปขี้* แม่งเสือกรอเนอะ แถมยังทำหน้างงว่าอีเด็กไทยสองคนนี้มันขำอะไรกันว๊าาา (ขำมึงแหละ!)...
หลังจากจบศึกชิงไก่กันไปก็ดูเหมือนว่าเพื่อนเรากับเกาหลีคนนั้นดูจะเป็นมิตรกันมากขึ้น ยิ้มแย้มพูดคุยกระหนุงกระหนิง ถือว่าได้เมคเฟรนด์ตอนเดินทางเพิ่ม 1 คนล่ะ :)
13 ชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนโกหก (ชาไปทั่งร่าง)
และแล้ว เรากับเพื่อนสาวก็เดินทางมาจนถึงจนได้ ที่นี่สนามบินนานาชาติ JFK, นิวยอร์ค!!! ตื่นเต้นๆๆๆ บอกตรงๆว่าตื่นเต้นมากกกจริงๆ ถึงแล้วเว๊ยๆๆ วู้หู้วๆๆ แต่เดี๋็ยวก่อนเรายังต้องผ่านศึกปะทะฝีปากกับ ตม. อเมริกาที่ได้ชื่อว่า โหด โคตรโหด มหาโหดอีก! หลังจากดีใจกลายเป็นขาสั่น ถ้ามันตรวจเจอว่าเราขนน้ำพริกนรกกับน้ำปลาเข้าประเทศมัน มันจะส่งเรากลับมั๊ย? หรือเราจะโดนค้นกระเป๋ารึ๊ป่าว หรือถ้ามันถามแล้วเราตอบไม่ได้ อ๊ากกก ไม่อยากจะคิดด ม่ายยยยยยยยย
ติดตามตอนต่อไป...
ปล. ขนมถั่วคลุกเกลือน้ำตาลที่แจกบนเครื่องอร่อยมากกกก กินไปเยอะมากก เห็นว่าผลิตที่อเมริกา ยี่ห้อก็อเมริกา แต่ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ฮือออออออออออออออออ :(
Comments
Post a Comment