เพื่อนมาเที่ยวบ้าน...

ต้องขอบอกก่อนเลยว่าในช่วงเดือนแรกที่มาอยู่ที่นี่เนี่ย นอกจากบริเวณรอบๆบ้าน กับไปเดินช็อปปิ้งซื้อของที่ stop&shop แล้ว เราเองก็ยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนไกลๆเ้ลย (อ้อ มีที่อเล็กซ์พาไป ptown รอบนึง แต่..ไม่นับได้มั๊ยอ่ะ?) เดินทัวร์แถวๆบ้านก็ยังไปไม่หมดเลย เพราะเมืองที่นี่ มีตรอกซอกซอยเยอะมากกก ประกอบกับช่วงนี้ยังถือว่าหนาวมากอยู่นะ (ยังไม่ถึง 10 องศาเลย) แค่เดินออกไปทำงานตอนเช้ากับกลับบ้านตอนเย็นก็หนาวขาจะแข็งแล้ว ยิ่งช่วงออกไปเดินซื้อของเข้าบ้านเนี่ย เกี่ยงกันสุดๆ เพราะมันหนาวมากกก มือชา ปากชา พอลมพัดมาทีนี่สิร้องกันเสียงหลงเลย แล้วอีกอย่าง พวกเราก็ไม่มีรถขับกันด้วย (ถึงแม้ตรงข้ามบ้านจะเป็นร้านเช่ารถก็ตาม แต่ไม่มีใครกล้าเสี่ยงขับรถในเมกากันซักคน!) ที่เมืองนี้ค่อนข้างหารถสาธารณะไปไหนมาไหนลำบาก ที่สำคัญรถหมดเร็วมากก (รอบสุดท้าย 6 โมงเย็นอ่ะ ==") ถ้ามาไม่ทันรถรอบสุดท้ายก็ซวยไป...

ดังนั้นกิจกรรมหลักในรอบเดือนแรกคร่าวๆของเราก็คือ เช้า*ไปทำงาน, เย็น*เลิกงาน กลับบ้าน, ค่ำ*ไป stop&shop, วันหยุด*ไปเดินเล่น windmill นังชิลอยู่บ้าน จบ.

แต่ก็มีอย่างนึงที่เราค่อนข้างชอบเกี่ยวกับเมืองนี้ (เราขอพูดเจาะจงเฉพาะ "เมือง" ที่เราไปอยู่นะคะ เพราะจะให้เหมารวมทั้งประเทศก็คงไม่ได้ ต่างเมือง ต่างนิสัย ต่างวัฒนธรรมนะคะ คหสต ค่ะ) คนที่นี่น่ารักมากกกกกกกกก เหมือนทุกคนรู้จักกันไปหมดอ่ะ ใจดี ยิ้มแย้ม จะรู้จักไม่รู้จักก็ทักกันมั่วไปหมด ฮ่าๆ นิสัยน่ารักเหมือนคนไทยเลย และคนที่นี่รักคนไทยมากกนะคะ รู้ว่ามาจากไทยไม่ได้ จะต้องแบบ โอ้วไทยแลนด์ ไอเลิฟไทยแลนด์ ตลอดดด ทั้งๆที่เมืองนี้คนเอเชียไม่เยอะเลยนะ มีร้านอาหารไทยกับจีนอยู่แค่อย่างละร้าน แล้วก็มีพวกเด็กเวิร์คอย่างเรานี่แหละที่เป็นคนเอเชีย

และที่ชอบอีกอย่างนึงก็คือ การไปมาหาสู่กันถึงที่บ้านเป็นเรื่องปกติที่พึงกระทำและเค้าทำกันบ่อยมากจ้าา! เป็นวัฒนธรรมที่น่ารักมาก ที่พอรู้จักกันพักนึงแล้ว (ถ้าเราต้อนรับและน่าคบ) เพื่อนๆก็จะพากันมาบ้านเรา เพื่อทำความรู้จัก ทานข้าวด้วย (ซึ่งบางทีเพื่อนบ้านจะทำอาหารมาจอยกับเรา) หรือแม้กระัทั่งขับรถผ่านมาก็จอดเข้ามาเซย์ฮัลโหลล! เพื่อสร้างความสนิทสนมในขั้นต่อไป ซึ่งที่บ้านเวนดี้ที่พวกเราอยู่เนี่ย เป็นที่ hot hit! มาก คือจะมีคนหน้าแปลกหน้าเก่าหน้าใหม่แวะเวียนมาทำความรู้จักตลอดดด!

 

Aliya เลิกงานเสร็จก็เดินมาทานข้าวเย็นด้วย

Jossy กับ Juan ก็แวะมาเซย์เฮลโหลอยู่บ่อยๆ

นั่งเม้าส์ นั่งสอนภาษาไทยกัน สนุกสนาน!

แชะภาพคู่ซักหน่อย *แฮะแฮะ*

Enroy ก็มา รายนี้แวะเช่า dvd มาให้ดูด้วย!!

ถ่ายภาพหมู่หน่อย เฮ้! (Enroy & his uncle)

เวลาที่เพื่อนมาเที่ยวบ้านเนี่ย สิ่งสำคัญที่เราต้องทำ ไม่ใช่การหาน้ำหาขนมออกมาต้อนรับนะ แต่เป็นการเรียกให้ทุกคนที่อยู่ในบ้านออกมาทักทาย! คือใครจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ถ้ามีเพื่อนมาเนี่ย จะมีคนตะโกนลั่นเลย เฮ้ยย...มา แล้วทุกคนก็จะวิ่งกรูกันมาทัก แล้วถ้าใครทำธุระอะไรอยู่ก็ค่อยปลีกตัวออกไป..

สำหรับเพื่อนบ้านคนไหนที่มาตอนที่เรากำลังทานข้าวกันอยู่นั้น เราก็ต้องทำเพิ่มให้เขาด้วยนะ อาจจะถามก่อนก็ได้ว่าอยากแจมมั๊ย? แต่ระวังเรื่องวัฒนธรรมการทานอาหารบ้านเค้าไม่เหมือนบ้านเรา คือบ้านเค้าจะทานกันจานใครจานมัน ถ้ามีสลัดหรือเครื่องเคียงก็จะตักแบบครั้งเดียวสำหรับจานตัวเอง คือเค้าจะไม่ตักกับข้าวมาทานคู่กับข้าวเ้ป็นคำๆเหมือนกับเรา..อ้อ และฝรั่งเค้าไม่ใช่ช้อนทานข้าวนะค่ะ เค้าถือว่าช้อนใช้สำหรับซุป หรืออาหารที่เป็นน้ำเท่านั้น เค้าจึงใช้"ส้อม" ทานค่ะ แต่เราก็สอนเค้าใช้ช้อนได้ แต่ก็จะดูเงอะๆงะๆ น่ารักดี (เราว่าใช้ส้อมทานลำบากกว่าอีก กว่าจะรวบข้าวได้แต่ละคำ ==")

เคยเจออยู่ครั้งนึงฮามากก จูเลียสมาเซย์ไฮย์ที่บ้านแล้วเรากำลังทานข้าวกันอยู่ วันนั้นมีซุปน่องไก่ (ชิ้นโตมาก 2 ชิ้น กะแบ่งกันกิน) กับไข่เจียวง่ายๆ แล้วก็ผัดผัก ทีนี้พอชวนฮีทานด้วยกัน ฮีก็เซย์เยส เราก็จัดแจงตักข้าวให้ แล้วทุกคนก็นั่งทานกันต่อไปเหมือนปกติ ปรากฏว่า ฮีตักน่องไก้ชิ้นโตจากในชามซุปไปใส่ชามตัวเองเต็มๆ 1 น่อง พร้อมกับ เทไข่เจียวทั้งจานใส่จานตัวเอง เรากับน้องๆมองหน้ากันขำพรืดดด! สรุปเรากับน้องอีก 5-6 คน ต้องแบ่งกันกินกับข้าว นั่งก็คือน่องไก่ 1 น่อง แล้วก็ไปทอดไข่เจียวมาเพิ่ม.....=="

ทิชชู่ เมสเสจจาก เอนรอยและจูเลียส วันนั้นเค้ามาและไม่เจอใครเลยทิ้งข้อความไว้ น่าร๊ากเนอะ :)