Don't leave me...

และแล้ววันที่ไม่มีใครรอคอยก็มาเยือนพวกเราจนได้...เมื่อถึงเวลาที่น้องๆกลุ่มแรกจะต้องออกจากบ้านไปด้วยเวลาที่เร็วกว่ากำหนดเดิม เนื่องจากประกาศจากมหาวิทยาลัยที่เลื่อนกำหนดการเปิดเทอมให้เร็วขึ้นมาอีก...

ตลอดทั้งสัปดาห์ ถือว่าเป็นสัปดาห์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็ว่าได้ จะสนุกก็ไม่สุด มันออกแนวเศร้าๆ ซึมๆ เหงาหงอยซะมากกว่า ยิ่งใกล้เวลาเข้าไปเท่าใด บรรยากาศที่เคยสนุกสนานในบ้าน ก็ยิ่งเงียบขึ้นเท่านั้น....

จนกระทั่งคืนสุดท้ายของพวกเราเด็กไทยทั้ง 8 คน ในบ้าน Wendy's หลังนี้...

ผนังของห้องนั่งเล่นถูกประดับไปด้วยรูปภ่ายโพลาลอยด์จากกล้องของน้องบีม ซึ่งล้วนแต่เป็นรูปบ้าๆบอๆตามสไตล์ของพวกเรา แล้วก็เอาผ้ากันเปื้อนของ Wendy's มาติด และยังมีไพ่ที่เราชอบเอามาเล่นเกมส์ King กัน ส่วนผนังฟากที่ติดกับประตูก็ถูกแปะทับด้วยกระดาษขนาดร้อยปอนด์สีน้ำตาล เพื่อเอาไว้สำหรับคนที่มาร่วมงานวันนี้ได้เขียนข้อความต่างๆ ให้พวกเราเก็บไว้เป็นที่ระลึก...

หลังจากตกแต่งห้องเสร็จ เรากับดิวก็ออกไปช็อปปิ้ง ซื้อของมาเตรียมทำอาหารกันตั้งแต่ช่วงบ่ายๆ รวมถึงน้ำและขนมที่เอาไว้กินกันในปาร์ตี้ด้วยเพราะนอกจากวันนี้จะเป็นวันอำลาน้องๆ 3 คนในบ้านแล้ว ยังเป็นวันคล้ายวันเกิดของน้องแม๊กซ์ อนาคตคุณหมอหนุ่มน้อยน่ารักของบ้านอีกด้วย

 
แต่วันนี้สำหรับพวกเราโชคดีมากๆที่ช่วงเย็นไม่มีใครต้องไปทำงานเลย ดังนั้นพอพวกที่ทำกะเช้าเลิกงานเสร็จ ทุกคนก็เลยได้มารวมตัวกันที่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตา 8 คน รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆที่ร้านอย่าง ลิเลียน่า,โจสซี่ และก็ ฮวน
 

จูเลียส (คนกลาง) ที่คืนนี้มาเลี้ยงอำลาร่วมกับพวกเีราไม่ได้ เนื่องจากต้องทำงานตอนเย็น-เที่ยงคืน จึงแวะมาถ่ายรูปเล่นกันก่อนตอนเขาพักทานข้าว (สั่งเกตุได้ว่าถือมาทั้งถาด Wendy's!)

ประมาณ 5 โมงเย็น พวกที่ทำงานช่วงเช้าก็เลิกงานกลับมาบ้านกันพอดี แต่กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน กว่าจะลงมากัน แล้วก็ต้องรอลิเลียน่า โจสซี่ และ ฮวนที่บอกว่าจะมาด้วย กว่าจะได้เป่าเค้กก็ปาเข้าไปเกือบทุ่มนึง

กำลังจะให้น้องแม๊กซ์เป่าเค้ก ฮี่ฮี่ :)

Happy Birthday to youu~ 

เป่าปู๊ดดดด!

หลังจากฉลองวันเกิดน้องแม๊กซ์กันเสร็จแล้ว (ด้วยเค้กโอริโอ $10 จาก Stop&Shop ที่พวกเราชอบซื้อกินกันมากก เพราะถูกและอร่อย) เราก็ย้ายตัวกันไปนั่งในห้องนั่งเล่น เพื่อถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึกทั้ง 8 คน โดยที่ระหว่างที่ถ่ายกันอยู่นั้น ลิเลียน่าซึ่งดูเศร้ากว่าใครเพื่อนก็เริ่มร้องไห้ออกมา ทำเรา,ดิวและน้องบรีม ร้องตามกันไปเป็นแถบๆ... 

สุดท้าย ลิเลียน่าก็พูดออกมาว่า "I Like Ice! Can you kiss me!!" โอ้วว มาย ก๊อชชชช กำลังดราม่าเปลี่ยนอารมย์แทบไม่ทัน! อยู่ดีๆก็มีการสารภาพรักเกิดขึ้นซะงั้น แถมเป็นวันสุดท้ายที่น้องไอซ์กำลังจะไปด้วย ทุกคน (ที่ไม่รู้มาก่อน) ก็เลยตื่นเต้น ตกตะลึง แล้วก็ปรบมือพร้อมกับตะโกนว่า "Kiss Kiss Kiss!" ให้น้องไอซ์ Kiss เจ้ Liliana เค้าเป็นการส่งท้ายหน่อยเลย ฮ่าๆ ตอนแรกเจ้าตัวก็จะไม่หรอก แต่พอเสียงเชียร์ดังขึ้นเรื่อยๆ ก็เลยจุ๊บแก้มให้เจ้ได้ฟินกันไปข้างนึง <3!

หลังจากนั้น..บรรยากาศก็กลับมาสู่โหมดเศร้าอีกครั้ง....

 

พรุ่งนี้พวกเรา 3 ใน 8 คน ก็ต้องไปจากบ้าน Wendy's แล้ว...ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา 3 เดือน เราคิดเสมอว่า น้องๆทุกคนคือคนในครอบครัวของเรา เป็นเพื่อนในบางครั้ง เป็นลูกในบางคราว และก็เป็นน้องที่น่ารักตลอดเวลา... 

พอต้องเห็นน้องๆ 3 คน เดินออกจากบ้านไปก่อน ใจก็หายนะ แต่พอคิดว่า "เดี๋ยวก็ได้กลับไปเจอกันที่ไทยน่า" มันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง...

...ถึงเราจะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันเหมือนเดิม แต่น้องๆก็ยังเป็นน้องที่น่ารักของพี่ตลอดไปน้า ~...

แล้วเจอกันที่ Thailand นะจ๊ะ :')